مقاله درلغت به معنای گفتار،مبحث،سخن،قول و فصلی از کتاب یارساله آمده است و درفرهنگ معین یکی از معانی این کلمه رانوشته ای دانسته شده که درباره ی موضوعی نویسند.

     پیشینه ی مقاله نویسی درزبان فارسی چندان نیست،درکشورمامقاله نویسی ازنیمه ی دوم قرن سیزدهم  فراترنمی رود.درواقع روزنامه و مقاله همزاد هستند،درکشورهای باختری نیز مقاله نویسی نیز به اوایل قرن هفدهم میلادی که نخستین نشریه های دوره ای کشورهای اروپایی انتشاریافت هماهنگ است.ادموندبورک فیلسوف و سیاستمدار انگلستانی روزنامه نگاران را اینگونه مورد خطاب قرار می دهد: " آقایان شما رکن چهارم دمکراسی هستید."ادامه مطلب...

محققان دانشگاه تگزاس با ایجاد تغییرات ژنتیکی در گیاه پنبه و زدودن رنگدانه سمی دانه‌های این گیاه موفق شدند منبع جدیدی از غذا را برای مقابله با بحران افزایش جمعیت و گرسنگی در آینده‌ای نه چندان دور ارائه کنند.
پنبه از محصولاتی است که بیش از هفت هزار سال به منظور استفاده از الیاف تحت کشت کشاورزان قرار داشته و اکنون توسط بیش از 20 میلیون کشاورز در 80 کشور تحت کشت است.
پنبه بیش از 40 درصد از الیاف مورد نیاز صنایع پارچه و لباس جهان را تشکیل می‌دهد اما تا کنون قادر به تولید مواد غذایی برای بشر نبوده است، پدیده‌ای که با کمک مهندسی ژنتیک امکانپذیر خواهد شد. دانه‌های پنبه منابع غنی از پروتئین به شمار می‌روند و محصول کنونی پنبه در جهان به اندازه‌ای است که به صورت سالانه بتواند نیاز 500 میلیون انسان را تامین کند.
اما این دانه‌ تنها زمانی به عنوان یک ماده غذایی قابل استفاده خواهند بود که دوره پیچیده و پرهزینه پالایش را پشت سر بگذارد تا از رنگدانه سمی که گیاه را از هجوم آفات در امان نگه می‌دارد پاک شود. اما زدودن این ماده از دانه‌های پنبه باعث هجوم آفات به دانه‌ها و الیاف آن خواهد شد.
به همین منظور محققان دانشگاه تگزاس از مهندسی ژنتیکی برای رفع این مشکل کمک گرفته‌اند. به گزارش خبرگزاری مهر، این محققان موفق به خاموش کردن ژن ماده سمی در دانه پنبه شدند در حالی که سیستم دفاعی گیاه همچنان پابرجا باقی می‌ماند. چنین روشی می‌تواند امکان استفاده ایمن از بیش از 40 میلیون تن دانه پنبه در سال به عنوان منبعی با ارزش از پروتئین را فراهم آورد.
شیوه به کار گرفته شده در این روش تداخل RNA نام دارد و طی آن توالی ژنتیکی به منظور مسدود کردن آنزیم تولید رنگدانه سمی پنبه تنها در دانه پنبه به وجود می‌آید.
محققان پس از آزمایش موفقیت آمیز در آزمایشگاه، تست این شیوه را در محیط گلخانه‌ای آغاز کردند تا توانایی بقای گیاه پنبه را با کمک گرفتن از این شیوه جدید مورد سنجش قرار دهند.
نتایج نشان داد پنبه‌های اصلاح ژنتیکی شده از شرایط کاملا عادی برخوردار هستند و تنها تفاوت آنها با پنبه‌های معمولی قابل خوراک بودن دانه‌ها در این گیاهان است.
بر اساس گزارش تایمز، دانه‌های پنبه تراریخته قبل از ارائه در بازارها نیازمند دریافت تایید دولتی خواهد بود. گمان می رود در ابتدا این دانه‌ها به عنوان غذای ماهی‌ها و دیگر جانداران مورد استفاده قرار گیرند اما با توجه به رشد سریع جمعیت این دانه‌ها می‌توانند به عنوان منبع سرشار از پروتئین مورد استفاده انسانها نیز قرار گیرند.

---

لزوم استفاده از روشی که بتوان سلول هایی از بین رفته انسولین ساز در دیابت نوع 1 را دوباره جایگزین کرد و بدین ترتیب بتوان دیابت نوع 1 را کاملا درمان نمود دانشمندان را بر این داشت تا از سلول های بنیادی در این زمینه استفاده کنند. این سلول ها دارای این خصوصیت منحصر به فرد هستند که بالقوه می توانند به هر یک از سلول های بالغ بدن تبدیل شوند. سلول های بنیادی را می توان از جنین انسانی و یا حتی فرد بالغ جدا کرد. از لحاظ تئوری سلول های بنیادی جنینی را می توان در خارج بدن کشت داد و آنها را با استفاده از روش های مختلفی از جمله استفاده از "فاکتورهای رشد" به سلول های انسولین ساز تبدیل کرد و وقتی مقدار کافی از این سلول ها در دسترس باشد می توان از آنها برای درمان هر فرد دیابتی که نیاز به این سلول ها داشته باشد استفاده کرد. همچنین می توان این سلول ها را با دستکاری ژنتیکی در برابر سیستم ایمنی شخص گیرنده و رد پیوند مقاوم کرد، کاری که در مورد سلول های بنیادی بالغ امکان پذیر نیست. این امکان نیز وجود دارد تا با قرار دادن این سلول ها در یک ماده غیر ایمنی زا کاری کرد که از رد شدن آنها توسط دستگاه ایمنی جلوگیری شود و دیگر نیازی به استفاده از داروهای ضد رد پیوند نباشد. در یکی از تحقیقات جالبی که به تازگی در باره سلول های بنیادی در افراد بالغ صورت گرفت نشان داده شد که اگر سلول های بنیادی موجود در دیواره مجاری غدد لوزالمعده در بالغین در محیط آزمایشگاه کشت داده شوند می توان با تحریک آنها، یک توده سلولی درست کرد که نه تنها قادر به ترشح انسولین است بلکه قادر است تا میزان ترشح را براساس قند خون محیط کم یا زیاد نماید، کاری که برای موفق بودن پیوند بسیار ضروری و حیاتی است. با این وجود مهمترین نگرانی در مورد پیوند سلول های بنیادی خطر ایجاد تومورهای سرطانی در شخص گیرنده است مخصوصا در مواقعی که از سلول های بنیادی جنینی استفاده می شود.

                                               
 

» منابع:

•  جزوه آموزشی کنترل آسان دیابت، "آموزش دیابت گابریک"

به‌وسیله‌ی تزریق نانولوله‌‌های چنددیواره کربنی (MWCNTs) به درون تومورها و گرم کردن سریع آنها با لیزر در 30 ثانیه، یک گروه تحقیقاتی مرکب از محققانی از چندین موسسه، نوع جدید درمان را توسعه دادند که به‌طور مؤثری تومورهای کلیه را در80 درصد از موش‌‌های تیمارشده، نابود می‌‌کند.محققان معتقدند که این یافته‌‌ها ثابت می‌‌کند که در آینده، قابلیت درمان سرطان برای انسان نیز وجود دارد.

دکتر سوزی تورتی سرپرست گروه تحقیقاتی مذکور، می‌گوید:«وقتی سرطان را بررسی می‌کنیم، ادامه‌ی حیات، آخرین نقطه‌ای است که شما به دنبال آن هستید. این تحقیق در صورتی که بتوانید مقدمات کوچک کردن تومور را فراهم کنید، بسیار باارزش است، ولی استاندارد طلایی این است که تومور، کوچک شده و یا ناپدید شود و مجدداً برنگردد. به نظر می‌رسد که ما راهی را برای رسیدن به این هدف یافتیم.»

محققان در این پروژه از MWCNTs استفاده کردند که حاوی چندین نانولوله‌ی تودرتو بود. این لوله‌ها هنگامی که در معرض تشعشع لیزر مادون قرمزِ نزدیک قرار گیرند، لرزش پیدا کرده و بنابراین گرما تولید می‌کنند. اگر گرما کافی باشد، سلول‌های توموری در مجاورت لوله‌ها کوچک شده، می‌میرند.

با استفاده از مدل موش، محققان مقادیر مختلفی از MWCNTs را به سلول‌های توموری کلیه در موش تزریق کردند و در معرض لیزر 3 وات به مدت 30 ثانیه قرار دادند. آنها دریافتند که موش‌هایی که هیچ‌گونه تیماری را دریافت نکرده بودند، ظرف مدت 30 روز مردند.

موش‌هایی که فقط نانولوله‌ها را دریافت کرده و یا فقط لیزر دریافت کرده بودند، مدت مشابهی زنده ماندند. موش‌هایی که MWCNTs دریافت کرده و با لیزر به مدت 30 ثانیه تیمار شده بودند، مدت بیشتری زنده مانده، تومورهای بسیار کمتری در آنها رشد مجدد را نشان دادند. تومورهای 80 درصد از موش‌هایی که بیشترین مقدار MWCNTs را دریافت کردند، نابود شدند. در بسیاری از این موش‌ها در حدود 9ماه بعد از آزمایش هیچگونه توموری دیده نشد.

دکتر تورتی می‌گوید:«شما می‌توانید واقعاً کوچک شدن تومورها را حتی در طول یک روز ببینید، نه تنها این موش‌ها زنده ماندند، بلکه موش‌های ذکرشده، وزن خود را نیز حفظ کرده، هیچ رفتار غیر نرمال قابل توجهی را نشان ندادند و هیچ مشکل بارزی نیز در بافت‌های درونی آنها ثبت نشد، تا آنجا که می‌توان گفت به غیر از سوختگی موقت در سطح پوست، به نظر نمی‌رسد تأثیر دیگری بر حیوانات داشته باشد. در واقع هیچ تأثیر سوء جانبی دیده نشده و این موضوع بسیار دلگرم‌کننده است.»

علاوه بر استفاده از MWCNTs نانومواد دیگر مانند نانولوله‌های تک‌دیواره‌ای و نانوصفحات طلایی نیز در تحقیقات مربوط به درمان سرطان نیز در دیگر انستیتوها آزمایش می‌شوند.

دکترتورتی ، معتقد است که نانولوله‌های MWCNTs نسبت به نانومواد دیگر، به‌طور بسیار مؤثرتری گرما تولید می‌کنند. این روش نوعی گرما درمانی به شمار می‌رود که نسبت به روش‌های درمانی زیستی، در تمام انواع تومورها قابل انجام است به شرطی که بتوان گرمای کافی تولید کرد. ما امیدواریم که این روش را برای انسان نیز قابل اجرا کنیم.»