پژوهشگران آمریکای شمالی در تلاش برای رفع مشکل سمیت نانوذرات پیشنهاد داده‌اند از این ذرات به صورت پوستی برای درمان سرطان استفاده شود.

جی نادو از دانشگاه مک‌گیل در مونترال به همراه همکارانش از کانادا و آمریکا روی استفاده از نانوذرات نیمه‌رسانا (نقاط کوانتومی) به‌عنوان حساس‌کننده‌های نور تحقیق می‌کنند. حساس‌کننده‌های نور ترکیباتی هستند که وقتی در معرض نور قرار می‌گیرند، گونه‌های فعالی از اکسیژن (همچون اکسیژن اتمی) را تولید می‌کنند. از این ترکیبات می‌توان در درمان فتودینامیک بهره برد؛ در این روش درمانی از گونه‌های فعال اکسیژن برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود.

گروه نادو گونه‌های فعال اکسیژن را که توسط نقاط کوانتومی تولید شده بودند، اندازه گرفته و با استفاده از یک سری از آرایه‌ها، اثرات آنها را روی سلول‌های پستانداران بررسی نمودند.

در حال حاضر بحث‌های زیادی در مورد تولید یا عدم تولید گونه‌های فعال اکسیژن توسط نقاط کوانتومی، و در صورت تولید این گونه‌ها توسط این ذرات، انواع تولید شده این گونه‌ها وجود دارد. نادو بر این باور است که گروه وی توانسته است با استانداردسازی آزمایش‌ها، این مسأله را حل کند. او می‌گوید: «فهمیدن اینکه کدام یک از آرایه‌ها برای استفاده مناسب‌تر هستند، امکان بررسی معتبر ترکیبات را فراهم آورده و حداقل باعث می‌شود گروه‌های مختلف بتوانند نتایج خود را هماهنگ نمایند».

بنابر گفته نادو، برخی از نانوذرات زمانی که به مولکول‌های کوچکی همچون دوپامین متصل می‌شوند، اکسیژن اتمی تولید نمی‌کنند. او می‌گوید این خاصیت زمینه کاملاً جدیدی را برای تحقیق می‌گشاید. گروه وی همچنین دریافتند که می‌توان از نقاط کوانتومی متصل شده به دوپامین برای کشتن سلول‌های پستانداران بهره برد. این کار تنها زمانی اتفاق می‌افتد که به این نانوذرات طیف نوری ماورای بنفش تا آبی بتابانیم. این اثر بدین معناست که چون نور نمی‌تواند به درون بدن نفوذ کند، احتمال سمیت این نانوذرات در درون بدن وجود ندارد، اما آنها می‌توانند روی پوست موثر باشند. بنابر گفته این محققان می‌توان از نانوذرات مزدوج مشابه، برای درمان سرطان پوست بهره برد.
 

نانوذرات متصل شده به دوپامین زمانی که در معرض تابش نور قرار می‌گیرند، گونه‌های فعالی از اکسیژن را تولید می‌کنند که برای سلول‌ها کشنده هستند.

 برنامه بعدی گروه نادو این است که از این نانوذرات مزدوج به صورت درون‌تنی برای سرطان بدخیم بهره برده و نحوه تجمع نقاط کوانتومی متصل شده به دوپامین را درون تومور سرطانی بررسی کنند. گام‌های بعدی این گروه شامل توسعه نوعی کِرِم برای درمان زخم‌های جراحی و همچنین استفاده از این نانوذرات برای ضدعفونی کردن آب است.